Υπάρχουν βίντεο που τραβήχτηκαν για να κρατήσουν μια στιγμή, κι άλλα που με τον καιρό απέκτησαν ψυχή.
Αυτό που θα δούμε παρακάτω, είναι ένα απ’ αυτά.

Τον Σεπτέμβρη του 1993 στο πανηγύρι στο μοναστήρι, κατά την διάρκεια των ομιλιών που έγιναν αμέσως μετά τη λειτουργία, μαζί με τις φωνές, ο φακός κατέγραψε και πρόσωπα που καθόντουσαν σιωπηλά - πρόσωπα που για κάποιους υπάρχουν ακόμα, για άλλους όχι.
Άνθρωποι που μας μεγάλωσαν, μας φώναξαν με το μικρό μας όνομα, μας άφησαν κάτι δικό τους.

Πολλοί από αυτούς δεν είναι πια κοντά μας. Μα εδώ, στο βίντεο, είναι παρόντες.
Και κάπου ανάμεσα, θα δείτε και παιδιά... που σήμερα είναι γονείς.
Πρόσωπα μικρά, γεμάτα ζωή, που ίσως τα αναγνωρίζουν με απορία και οι ίδιοι και τα ίδια τους τα παιδιά. "Ποιος είναι αυτός; Μήπως είμαι εγώ;"
Αυτές οι στιγμές είναι ο πιο γλυκός τρόπος να μας θυμίζει ο χρόνος πως περάσαμε, αλλά δεν χαθήκαμε.

Το υλικό θα ανέβει σε 3 μέρη.
Αυτό είναι το πρώτο. Θα ακολουθήσουν κι άλλα - με πρόσωπα, στιγμές και εικόνες που όλοι θα αναγνωρίσουμε.

Ελπίζω να το δείτε όχι μόνο με τα μάτια, αλλά και με την καρδιά.

Τις επόμενες ημέρες θα ενεργοποιηθεί και το φωτογραφικό album της ιστοσελίδας μας.

Μέχρι τότε, δείτε κι αυτές τις φωτογραφίες...