Ο γιατρός – φύλακας άγγελος της Μεγαλόχαρης
Ο γιατρός Κωνσταντίνος Σταμούλης στάθηκε φύλακας–άγγελος σε δύσκολες εποχές, όταν τα μέσα ήταν λιγοστά, οι δρόμοι κακοτράχαλοι και η πρόσβαση σε φάρμακα περιορισμένη.
Με αυταπάρνηση, αγάπη και ήθος, περπατούσε ή καβαλούσε το άλογο, διέσχιζε ρέματα και μονοπάτια, για να φτάσει σε κάθε σπίτι που είχε ανάγκη. Δεν πρόσφερε μόνο την ιατρική του γνώση· πρόσφερε την καρδιά του, την ανθρωπιά του και την παρουσία του.
Σήμερα, η μνήμη του παραμένει ζωντανή, όχι μόνο μέσα από τις διακρίσεις που έλαβε, αλλά κυρίως μέσα από τις αναμνήσεις και την αγάπη των συγχωριανών του.
Για να τον τιμήσουμε, δίνουμε τον λόγο στην κόρη του, την κ. Όλγα Σταμούλη, που μας μίλησε για τη ζωή και το έργο του πατέρα της.
Ο Κωνσταντίνος Σταμούλης γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1923 στο Αστροχώρι, σε μια φτωχή οικογένεια.
Από μικρός αγαπούσε τα γράμματα και ονειρευόταν να γίνει γιατρός. Ένα όνειρο που έμοιαζε άπιαστο για την εποχή.
«Όταν ήρθε ένας επιθεωρητής στο σχολείο και ρώτησε τα παιδιά τι θέλουν να γίνουν, ο πατέρας μου απάντησε ‘γιατρός’. Οι συμμαθητές του γέλασαν, γιατί ήξεραν ότι οι δυνατότητες ήταν μηδαμινές. Εκείνος όμως δεν έκανε ποτέ πίσω», μας αφηγείται η Όλγα. «Με πείσμα και τη στήριξη του αδελφού του, κατάφερε να σπουδάσει και να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο».
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Κωνσταντίνος Σταμούλης είχε την τύχη να μαθητεύσει δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους της εποχής.
Ο ίδιος φύλαξε στο προσωπικό του αρχείο τις φωτογραφίες μερικών από αυτούς, σημειώνοντας με το χέρι του: «Πνευματικοί μου δάσκαλοι, μερικοί καθηγηταί Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.»
Η πράξη αυτή φανερώνει την ευγνωμοσύνη του και την ταπεινότητα με την οποία έβλεπε την επιστήμη του: πάντα ως μαθητής, πάντα με σεβασμό στη γνώση και σε εκείνους που του τη μετέδωσαν.
Η επιστημονική του πορεία θα μπορούσε να τον οδηγήσει μακριά.
Δέχτηκε προτάσεις από καθηγητές, πολιτικούς και στρατηγούς να αναλάβει κλινικές στην Αθήνα, να χτίσει καριέρα με προοπτικές.
Όμως εκείνος παρέμεινε ανένδοτος: δεν έφυγε ποτέ από τη Μεγαλόχαρη.
«Δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να εγκαταλείψει το χωριό. Έλεγε ότι η θέση του ήταν εδώ, στους συγχωριανούς του, εκεί όπου τον είχαν πραγματικά ανάγκη», τονίζει η κόρη του.
Τα πρώτα χρόνια μετακινούνταν με τα πόδια ή με άλογο, διασχίζοντας δύσβατα μονοπάτια.
Αργότερα απέκτησε τζιπ και, στη συνέχεια, ένα απλό αυτοκίνητο της εποχής. Όμως ποτέ δεν υπολόγισε κόπο, καιρικές συνθήκες ή δυσκολίες.
«Για τον πατέρα μου δεν υπήρχαν αργίες ούτε ρεπό. Ακόμη κι αν τον καλούσαν μέσα στη νύχτα, έφευγε αμέσως. Ο κόσμος ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω του», θυμάται η Όλγα.
Δεν ήταν μόνο ο γιατρός. Ήταν και ο φίλος, ο συγγενής, ο κουμπάρος.
Συμμετείχε σε σχολικές γιορτές, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, σε χαρές και λύπες. Ήταν ταπεινός, απλός, πάντα δίπλα σε όλους.
«Δεν ήθελε να ξεχωρίζει. Ήταν μέσα σε όλα, στις γιορτές, στις κουμπαριές, στις παρέες. Ο κόσμος τον ένιωθε δικό του άνθρωπο», λέει συγκινημένη η Όλγα.
Ο Κωνσταντίνος Σταμούλης αγάπησε πολύ τη γυναίκα του, τη Φωφώ, κόρη του γιατρού Ηλία Παπαχρήστου.
Έλεγε πως δεν θα παντρευόταν ποτέ αν δεν την έπαιρνε. Παντρεύτηκαν στην Αθήνα, στον Άγιο Κωνσταντίνο στην Ομόνοια, και απέκτησαν δύο παιδιά, την Όλγα και τον Ηλία.
«Ήταν αξιολάτρευτος σύζυγος και πατέρας. Μας μεγάλωσε με αγάπη, απλότητα και αρχές. Ο αδελφός μου ακολούθησε κι εκείνος την Ιατρική, συνεχίζοντας το παράδειγμά του», αναφέρει η κόρη του.
Η Νομαρχία Άρτας του απένειμε εύφημο μνεία για την προσφορά του.
Ο Δήμος Τετραφυλίας τον τίμησε μεταθανάτια. Μα η μεγαλύτερη τιμή, όπως λέει η οικογένειά του, είναι η αγάπη που συνεχίζει να εισπράττει το όνομά του.
«Για εμάς η πιο σπουδαία αναγνώριση είναι όταν ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη και αγάπη», καταλήγει η Όλγα.
Ο Κωνσταντίνος Σταμούλης δεν υπήρξε μόνο γιατρός· υπήρξε άνθρωπος βαθιά στοχαστικός.
Συνήθιζε να γράφει με το χέρι του μικρές φράσεις, «φιλοσοφήματα», που αποτύπωναν την αγάπη του για τον άνθρωπο και τη ζωή.
Δύο από τα γραπτά του που σώζονται είναι χαρακτηριστικά:
«Είσαι Άνθρωπος μόνο αν αγαπάς χωρίς συμφέρον.»
«Ολόκληρα Χρόνια αγάπης ξεχνιούνται στο μίσος ενός λεπτού!!!»
Απλές λέξεις, μα γεμάτες σοφία και αλήθεια. Φράσεις που δείχνουν τον άνθρωπο πίσω από τον γιατρό, έναν άνθρωπο που έζησε και δίδαξε με το παράδειγμά του.
Ο γιατρός Κωνσταντίνος Σταμούλης δεν υπήρξε απλώς ένας επιστήμονας που θεράπευε. Ήταν ο άνθρωπος που στεκόταν πλάι στους συγχωριανούς του με σεβασμό, ανθρωπιά και αυτοθυσία.
Στα τελευταία του, στο κρεβάτι, η κόρη του Όλγα τον ρώτησε με αγωνία:
«Πατέρα, το μετάνιωσες που δεν έφυγες ποτέ από το χωριό;»
Κι εκείνος, με την ήρεμη σιγουριά που χαρακτήριζε όλη του τη ζωή, απάντησε:
«Ούτε λεπτό.»
Μέσα σε δύο λέξεις συμπυκνώθηκε η πορεία μιας ολόκληρης ζωής. Η αφοσίωση, η αγάπη, η επιλογή να μείνει εκεί που τον χρειάζονταν. Αυτό το «Ούτε λεπτό» είναι η σφραγίδα του· μια παρακαταθήκη που θα φωτίζει για πάντα τη μνήμη του.
